نمایشگاه گردشگری پارس

دیشب به اتفاق خانواده به دیدن نمایشگاه گردشگری و صنایع دستی رفتیم. باز مثل همیشه قبل از ورود به سالن های نمایشگاه ، درهم ریختگی و بی نظمی آزاردهنده فضای بیرونی سالن ها جلب توجه ام کرد. همیشه احساس کرده و می کنم که این نمایشگاه در ایران نیست بلکه در عراق و افغانستان است. اتفاقا همسرم دیشب توضیح داد که مدیریت نمایشگاه جدیدا تغییر کرده و مدیریت قبلی و اطرافیانش چقدر در این نمایشگاه به دنبال منافع شخصی خود بوده و تنها کاری که نمی کردند، رسیدگی به امور نمایشگاه بوده است. بگذریم ؛ از سه سالن بازدید کردیم. دیدن صنایع دستی آدم را سرحال می کند. حال آدم را خوب می کند. از دیدن این همه ذوق و هنر، دلم هم شاد شد و هم اندوهگین. شهری چون شیراز که در مقایسه با شهر اصفهان از تنوع صنایع دستی بسیار بیشتری برخوردار است، به دلایل مختلف نمی تواند حتی به اندازه اصفهان کسب درآمد از این راه داشته باشد. دومین کلان شهر بیکار ایران با این همه میراث ملموس و ناملموس بجا مانده از گذشتگان، هنوز نتوانسته راهی برای برطرف کردن این معضل دردناک خود پیدا کند. چقدر خوب می شد بجای اهداف انتزاعی و صرفا تک بعدی، هدف واقع نگرانه و چند وجهی حداقل برای شهر و استان مان تعریف می کردیم(حال که نمی توانیم برای کشورمان این هدف را تعرف کنیم) و آن هدف می توانست رشد اقتصاد، فرهنگ و حفظ محیط زیست (به عبارتی توسعه پایدار استان فارس و شهر شیراز) باشد، مطمئنا مردمان با فرهنگ( فرهنگ با همه ابعاد آن ) برخوردار از رفاه اقتصادی به بهشت برین آخرت هم فکر خواهند کرد و دغدغه اعاظم این مملکت را حل خواهند نمود.

عقلم می گوید چطور وقتی خط مشی های ی و اقتصادی این مملکت به گونه ای است که امکان تعامل موثر با دنیا را از این خاک می گیرد و به تبع آن کوچکترین فعالیت اقتصادی را با صدها مشکل مواجه می کند، می شود در یک استان به نحوی متفاوت عمل کرد؟ بهر حال این استان، زیرسیستمی از سیستم کل این کشور است و هر آنچه تهدید و نقطه ضعف برای سیستم کلان باشد به نحوی شامل حال زیر سیستم های آن هم خواهد شد. اما ناخواسته یادم می افتد به سن پترزبورگ روسیه. شهری متفاوت از تمام شهرهای فدراسیون روسیه. شهری ( آن هم با پیشینه ای در حدود 300 سال) که با آن همه مشکلات پیش روی سایر شهرها که قطعا بخش عمده ای از ان مشکلات به خط مشی های ی و اقتصادی نظام حاکم بر روسیه بازمی گشت، توانسته بود به اندازه جمعیت خودش در سا ل جذب گردشگر داشته باشد و اقتصادی پویا و مردمانی با فرهنگ را در خود جای دهد.  آن چند روزی که در کوچه پس کوچه های خیابان نفسکی قدم می زدم، احساس آشنایی با سن پترزبورگ داشتم. یک جورایی احساس می کردم مثل شیراز خودمان است. کلیساهای کوچک متعدد در بافت قدیم، کافی شاپ های دوست داشتنی و دنج و . فضای شیراز را در ذهنم ترسیم می کرد. آن لحظه ها آرزو می کردم شیراز هم مثل سن پترزبورگ شود و چه بسا با این همه میراث بجا مانده از گذشته های خیلی خیلی دور از آن هم بهتر شود.   

آرزو بر جوانان عیب نیست. رویای شیراز با مردمانی با فرهنگ و مرفه را در سر می پرورانم و به سهم خودم برای تحقق آن تلاش خواهم کرد.      

بچه های کلاس زبان

تجارتی که شما را از عذاب الیم می رهاند

دل خون فعالین فرهنگی