مردمان نا امید این روزگار

دیروز در جمع دوستان دبیرستان روز خوبی را پشت سر گذاشتم. ندا که چند سالی است در کسوت روانپزشک کار می کند از حال و روز بیماران خودش می گفت. از او پرسیدم بیشترین مساله ای که بیمارانت به آن دچار هستند، چیست؟ گفت احساس نا امیدی و پوچی. دلم باز خیلی گرفت بخصوص زمانی که از رواج وحشتناک خودکشی طی 6 ماه اخیر بین گروههای سنی مختلف می گفت. خدایا وقتی تصمیم گیران ما تمام هم و غم خود را برای بهبود احوال همسایه ها صرف می کنند، می توان انتظار داشت که اهل خانواده شان حال و روزی بهتر از این داشته باشند. خدایا منافع این تصمیم گیرندگان تا کی قرار است درگرو بهتر شدن احوال بیگانگان باشد ؟ اینها کی می خواهند گوشه چشمی هم به حال بحران های اقتصادی و اجتماعی این سرزمین داشته باشند و بجای اینکه برای دنیا نسخه تجویز کنند برای توسعه پایدار مملکت خود نسخه بپیچند. اصلا اینها خبر از حال این مردم هم دارند. چند مدت پیش کلیپی از حسن عباسی نظریه پرداز مورد علاقه شان می دیدم که بانک های امریکا را متهم به ربا خواری می کرد. در عجب ماندم که چگونه گرفتن سود یکی دو درصد در آمریکا مصداق بارز رباخواری است ولی گرفتن سود حداقل   درصد در ایران ربا خواری محسوب نمی شود. خدایا چرا منطق اینها را درک نمی کنم؟ خدایا عاقبت این جامعه چه می شود؟

بچه های کلاس زبان

تجارتی که شما را از عذاب الیم می رهاند

دل خون فعالین فرهنگی