دیروز من و محبوب به خاطرات گذشته برگشتیم. دوران خوش کارشناسی در دانشگاههایمان. بیست سال پیش من در دانشگاهی در جنوب کشور درس می خواندم که امکان برقراری ارتباطات گفتاری بین دانشجویان پسر و دختر و حضور در اردوهای مختلط زیاد بود و همین امر زمینه آشنایی و بروز ازدواج های موفق بسیاری را فراهم آورد. آن زمان من با وجود اینکه با دوستانم در دانشگاههای مرکز ایران در ارتباط بودم، همیشه شرایط دانشگاه خودمان را به دانشگاههای آنها تعمیم می دادم و فکر می کردم همین فضا و ارتباطات در دانشگاههای آنها نیز حاکم است، غافل از اینکه این گونه نبوده و بصورت محدود در برخی دانشگاهها و برخی رشته ها این شرایط حاکم بوده است. واقعیتی که یک ماهی است آن را می شنوم!!
وقتی با محبوب علت این شرایط را بررسی می کردیم. دریافتیم که حراست دانشگاه ما در آن زمان بصورت معقول عمل می کرده در حالیکه در عمده دانشگاههای ایران اینگونه نبوده و افراط در کنترل روابط دانشجویان بیداد می کرده است. نکته قابل تامل دیگر انتظارات خانواده ها در دو دهه قبل بود. اینکه عمده خانواده ها حتی در کلان شهرهای ایران، محدود بودن روابط فرزندانشان با جنس مخالف را بسیار می پسندیدند و بر خلاف امروز زمینه آشنایی و شناخت را برای فرزندانشان فراهم نمی آوردند.
متاسفانه یکی از پیامدهای بسیار مهم این همه انحصار و افراط در دو دهه اخیر، آمار بالای مجردین دهه 60 و ناامیدی ریشه دوانده در نسل دهه 60 است. ناامیدی که فقط خاص مجردین نیست بلکه گریبانگیر بسیاری از متاهلین نیز هست. متاهلینی که بخاطر سختگیریها و کوته بینی های خانواده و جامعه به زندگی های مشترکی پا گذاشتند که امروز حلاوت خاصی برایشان ندارد و از سر ناچاری عمر می گذرانند.
یادم افتاد به همان جمله معروف که اگر زن در این جامعه نباشد سفره امربه معروف و نهی از منکر برچیده می شود. جامعه ای که بجای یاددادن خودشناسی، نحوه تفکر و بطورکلی مهارتهای زندگی به فرزندان خود مدام در چمبره کنترل و مچ گیری و سطحی نگری گام برمی دارد و بزرگان آن هم دغدغه ای برای اصلاح این مبانی ندارد ، همچنان دوران سیاه خود را خواهد گذراند و فرجی در امور آن بوقوع نخواهد پیوست.
ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیرو ما بانفسهم
دانشگاههای ,دهه ,اینکه ,شرایط ,ها ,خانواده ,و افراط ,دهه 60 ,افراط در ,دوران سیاه ,در دو
درباره این سایت